Angstaanvallen
Iedereen die de afgelopen jaren naar het Sinterklaasjournaal heeft gekeken, is inmiddels bekend met Pietje Paniek. Een Piet die continu angstig is en dus overal paniek ziet. Alhoewel ik altijd smakelijk moet lachen om deze vertolking van Jochem Myjer, herken ik er wel wat in. Want angstaanvallen is een symptoom wat veel fibromyalgie patiënten bekend voorkomt.
Mijn dieptepunt hierin bereikte ik een aantal jaren geleden, toen ik met 3 vriendinnen een weekendje naar Antwerpen ging. Ik had al enige tijd last van zware vermoeidheid, pijn en angstaanvallen die me letterlijk buikpijn gaven. Maar ik sprak het niet vaak uit, want als ik dat wel deed, kreeg ik flinke stempels op mijn hoofd: SAAI, LUI, NIKSNUT. En ik maar huilen want iedereen begreep me verkeerd.
Verzuring
Maar goed, Antwerpen. Fantastische stad en genoeg te doen. In het hotel aangekomen wilden de meiden van alles ondernemen. Uiteraard! Logisch! We gingen naar een concert van Céline Dion. Staanplaatsen. *Slik, wat nu? Ik kan niet heel de avond staan!* En dat heb ik uiteindelijk ook niet gedaan. Céline, je zingt geweldig maar ik heb je amper gezien. De avond is ook aan mij voorbij gegaan.
Symptomen
De volgende dag was, in mijn geheugen, een hel. Geslenter, lopen, aandacht erbij houden. En ik bleef maar bang voor pijn. We gingen uit eten. Mijn angst en schaamte voor pijn bereikte zijn hoogtepunt. Ik kreeg ontzettend buikpijn, koud zweet op m’n voorhoofd en werd kotsmisselijk. Ik ging maar even naar de wc. Daar ging van alles door mijn hoofd.
“Wat gebeurt er met me? Hoe kom ik hier vanaf? Wat zullen m’n vriendinnen wel niet denken? Wat zijn dit voor paniekaanvallen? Hoe ga ik nu weer vertellen dat ik me echt niet goed voel, zonder veroordeeld te worden?”
En dat in 10 seconden. Alsof ik me al niet gestoord genoeg voelde.
Misselijkheid
Met lood in m’n schoenen ging ik terug naar de tafel. Daar stond een, ongetwijfeld, heerlijke biefstuk op me te wachten. Ik kreeg het niet weg. En de wijn ook niet. Ik besloot om niet mee te gaan te stappen. Verdrietig ben ik alleen teruggegaan naar het hotel. Teleurgesteld in mezelf en mijn vriendinnen waarschijnlijk ook. Ik neem mijn vriendinnen niets kwalijk. Zij wisten niet beter, ik wist niet beter.
In actie komen
Van de één op de andere dag waren die angstaanvallen weg. Waarschijnlijk omdat ik besloten had dat ik dit nu eenmaal heb (ook toen ik nog niet met fibromyalgie gediagnosticeerd was). Ik moest grenzen durven aangeven en me niet zo’n zorgen maken over wat een ander van mij denkt. En met dat besluit genomen, was het weg. Ik kan weer naar concerten of evenementen waar ik wat langer moet staan en kan weer genieten.
Angstaanvallen zullen een onderdeel blijven van fibromyalgie. Maar je wint er veel mee door te weten hoe er mee om te gaan. Ik merk dat ik nu veel sneller uit zo’n aanval kom als voorheen. Verzamel de juiste mensen om je heen: familie, vrienden of professionals (behandeling). En schaam je niet voor wie je bent! Ziek of niet, je mag er zijn! Wees blij met jezelf. Wees geen Pietje Paniek, laat dat maar aan Jochem over.
